Uitzicht op de kolenberg

Schaatsen aan de Ezelsdijk
Foto: L.H.Hofland, Het Utrechts Archief

Vanuit het slaapkamerraam keek hij in zijn jeugd op het terrein van de gasfabriek, de plek waar nu het Griftpark ligt. Inmiddels is het uitzicht een stuk aangenamer, vindt hij. Rob Smaling (71) woont nog in zijn ouderlijk huis aan de Blauwkapelseweg. Op een korte tijd in Noord-Holland en zijn studententijd na, heeft hij zijn hele leven hier gewoond.

Robs ouders hadden het huis met tabakswinkel overgenomen van zijn grootouders. Zoals veel panden in Wittevrouwen had ook dit pand op de begane grond voorin het winkelgedeelte. Achter de winkel waren de woonkamer en de keuken. Een badkamer was er niet. Wel twee toiletten die uitkwamen op een rioolput in de tuin, die af en toe geleegd werden via een slang door het huis, een stank van jewelste. Een gordijn in de winkel verborg de trap naar de eerste verdieping, naar de zondagse kamer aan de voorkant en de ouderlijke slaapkamer achter. Een verdieping hoger, op de niet-geïsoleerde zolder, keek Rob vanuit zijn slaapkamer over het fabrieksterrein en zag hij de gastorens en de berg kolen. “Het was heel vies, vooral de lucht als de kolen ‘geblust’ werden. En al dat stof! Dat kwam bij de verbouwing in 2000 nog onder de pannen vandaan. Eigenlijk een wonder dat allebei mijn ouders zo oud (95) zijn geworden,” bedenkt Rob.


Vanuit zijn slaapkamerraam keek Rob op de gasfabriek
Foto: privé archief Rob Smaling

Robs vader achter de toonbank in de tabakswinkel
Foto: privé archief Rob Smaling

Wittevrouwen lag aan de rand van de stad. Achter de Kardinaal de Jongweg (toen Ezelsdijk) begon het weiland,” Rob kan zich nog herinneren dat hij daar ’s winters ging schaatsen. Spelen deed hij in de Zandhofsestraat met vriendjes uit de straat. “We voetbalden tegen de poort van tante Kee, een chagrijnige dame op leeftijd die zo nu en dan een pan water uit het raam gooide om ons weg te jagen,” lacht hij. “De buurman, masseur van DOS (nu FC Utrecht), had een tv. Op woensdagmiddag ging de hele buurt daarheen. Schoenen uit, naar boven en tv kijken.”

Rob op zijn fiets, in de jaren vijftig
Foto: privé archief Rob Smaling


Rob Smaling nu
Foto: Eric Westzaan

 “De verandering van Wittevrouwen is ongeveer begonnen toen de fabriek stopte,” vertelt Rob. De fabriek sloot in 1959, vervolgens heeft het nog jaren geduurd voor het park werd aangelegd, de grond was zo vervuild dat er veel moest gebeuren. Pas in 1999 werd het Griftpark geopend. “Vroeger woonden in Wittevrouwen grote gezinnen in kleine arbeidershuisjes. Later kwamen er jonge stellen die er hun eerste kind kregen, maar na de komst van het tweede kind weer vertrokken om ruimer te gaan wonen. Er zijn ook steeds meer studenten in de wijk komen wonen.” Rob vindt het jammer, maar dat is hoe het nu gaat in Wittevrouwen. Hij heeft zelf overigens ook dingen veranderd: inmiddels is zijn ouderlijk huis een etage rijker. De zolder bleek hoog genoeg om er een extra verdieping in te zetten – waarin nu de slaaploft met uitzicht over het Griftpark. Nog maar even kan Rob hiervan genieten, want na al die jaren in Wittevrouwen verruilt de geboren en getogen Wittevrouwenaar zijn ouderlijk huis voor een appartement dichter bij het centrum.

Geboren en getogen
In deze – nieuwe – rubriek laten we wijkbewoners aan het woord die in Wittevrouwen zijn geboren en getogen. Op zoek naar mooie herinneringen, interessante verhalen en belangrijke veranderingen.